Ἡ ἱερή ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού εἶναι ἡ προϊστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ, δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἑβραϊκή ἱστορία, ἀλλά εἶναι παγκόσμια ἱστορία, εἶναι ἡ ἱστορία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού δείχνει πῶς ὁ Θεός προετοίμασε μιά μερίδα ἀνθρώπων γιά νά ἐνανθρωπήση ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά σώση ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος καί νά ἀπαλλάξη τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο.
Παρά τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ, ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καί στήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀφοῦ ὑπῆρχαν δίκαιοι ἄνθρωποι, τό ἐκλεκτό λεῖμμα, πού εἶχαν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνίσθηκαν νά ἀποκαταστήσουν τήν κοινωνία τους μέ τόν Θεό καί ἀξιώθηκαν θείας ὁράσεως καί ἀποκαλύψεως.
Ἡ διαφορά μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης βρίσκεται στό ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη περιγράφονται οἱ ἐμφανίσεις τοῦ ἀσάρκου Λόγου, τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, καί στήν Καινή Διαθήκη ἔχουμε ἐμφάνιση τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου.
Ἡ ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν γίνεται ἐπιστημονικά, οὔτε ἐθνικά, οὔτε μέσα ἀπό τήν φιλοσοφία καί τήν Θρησκειολογία, ἀλλά μέσα ἀπό τήν Χριστολογική καί ἐκκλησιολογική ἑρμηνευτική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι τήν ἑρμηνεύουν μέσα ἀπό τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐμπειρία.